هفتمین شماره‌یِ فصلنامه‌یِ فرهنگی هنری مشق هنر، مزین به این رویِ جلدِ شورانگیز، منتشر شد. اگر موافق باشید قبل از هر چیز با همین موردِ شورانگیز شروع کنیم: چهره‌یِ بازیگرانِ سال‌هایِ دور و نزدیک، در کنار هم چنان نقش بسته‌اند که وقتِ حرکت گرفتن چشمانمان از هر یک به دیگری تلی خاطرات احضار می‌شوند. برای من اما چندتایی از این عکس‌ها حائز جایگاه ویژه‌ای هستند: از طرفی جنا رولندزِ در حال رقص با «دریاچه قو»یِ چایکوفسکی و ایزابل اوپرِ بهت‌زده با آن چهره‌یِ درصددِ انتقام، و از طرف دیگر نگاهِ هوش از سر برِ یکاترینا گلوبوا به بیرون کادر و نگاهِ دوید دُوَله‌یِ در تقارنِ با مارلون براندو به آسمان...
به حتم می‌پرسید این‌همه بازیگر و این رویِ جلد چرا؟ مقدمه‌یِ پرونده‌یِ سینمایِ این شماره پاسخِ سؤالِ شماست:
بازیگری در سینما، بخش اول: پرونده‌یِ پیشِ رویِ شما، بخشِ اول از مجموعه پرونده‌هایی است که به واکاویِ مبحثِ بازیگری در سینما می‌پردازد. در این پرونده‌ها کوشیده‌ایم از زوایای متعددی به این موضوع بپردازیم: مقاله‌ی تئوریک، مقاله‌ی تحلیلی در موردِ بازیگرانِ شاخصِ تاریخِ سینما، مصاحبه، و یادبودِ بازیگرانی که دیگر نیستند تا در فیلمی جدید بر پرده‌ی نقره‌ای خوش بدرخشند.
آغازگر پرونده مقاله‌ای است کلیدی به قلم یکی از مهم‌ترین متفکرینِ حوزه‌یِ بازیگری در سینما، جیمز نِیرمور (به ترجمه‌ی عیسی دهقان) - که کتابِ بازیگری در سینمای او به فارسی ترجمه شده است. مقاله‌ی دوم، «کیدمن، کروز و کوبریک: یک گرته‌برداری برشتی»، به قلم دنیس بینگهام (به ترجمه‌ی سعیده طاهری)، تحلیلی است موشکافانه که با رویکردی مشخص به نقش بازیگری در چشمان کاملاً بستهی استنلی کوبریک می‌پردازد. عنوانِ فرعیِ مقاله‌ای که از پسِ این مقاله آمده، خود گویایِ موضوعِ موردِ بررسی است: «جنا رولندزِ سینمایِ جان کاساوتیس» (به قلم نگارنده). نوشته‌ی بعدی، «جنا رولندز: از کاساوتیس تا وودی آلن»، به قلم ونسان آمیل (به ترجمه‌ی محمدرضا شیخی)، نیز در تکمیلِ مقاله‌یِ پیشین عمل خواهد کرد. دو متن پایانی اما مسیر متفاوتی را پی می‌گیرند: اولی، مصاحبه‌ی مفصلِ ویرجینیا رایت ویکس‌من است با لیو اولمان (به ترجمه‌ی آرمان هداصفت) و دومی، یادداشت دیوید تامپسن در مرگِ یکاترینا گلوبوا (به ترجمه‌ی مهدی جمشیدی).
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر