۲۱ اسفند ۱۳۹۳

«سینما و ادبیاتِ» چهل‌وپنجم

 
در مقدمه‌یِ پرونده‌ی فیلم‌ها و احساس‌هایِ شماره‌یِ اخیرِ سینما و ادبیات این‌طور آمده:

 
بزرگداشت رُنه وُتیه (Rene Vautier): رُنه وُتیه. کمی بر این نام و نامِ خانوادگیِ آهنگین درنگ کنیم. چشم ببندیم و از سر بگذرانیم میراثِ بر ذهنِ تاریخ حک شده‌اش را. مرگِ او در روزهای آغازین سال 2015 تنها مرگِ یک فیلم‌ساز نبود، که مرگِ سردمدار نوعی سینما بود. سینمایِ مقاومت. سینمایِ تعهد. سینمایِ تن ندادن و سر باز زدن. سینمایِ بازگوییِ بی‌واسطه‌یِ حکایتِ مردمانِ فروخفته در تاریکی و جنگ‌ها و جفاهای خاموش.
وُتیه با همان نخستین فیلمی که در دهه‌ی دوم زندگی‌اش ساخت، آفریقا 50، تکلیف را روشن کرد: فیلم‌سازی که با سکوت و انفعال در برابر ظلم و ستم بیگانه است. او اولین فیلمِ ضداستعماریِ تاریخِ فرانسه را چنان بر تنه‌یِ حکومتِ وقت کوبید که سنگرِ ویرانِ استعمار را برآن داشت که آن‌را دهه‌ها توقیف کند، شاید که به زعم ایشان، دردِ وارد آمده سودای کار از سر فیلم‌ساز جوان به‌در کند؛ اما غافل از این‌که جوانِ سرکشِ آن سال‌ها، فیلم از پسِ فیلم، سال از پسِ سال، در پی قاب گرفتنِ حقیق خواهد بود؛ خلق جهانی سینماتوگرافیک که درصدد است حقیقتِ جهانِ واقع را فراچنگ آورد. و ساکت نماند تا حکومت، حکومتِ مستبد، تاریخ را بنگارد.
 

پرونده‌ی رُنه وُتیه شاملِ مطالبِ زیر است:
1- گفت‌وگوی نیکُل برنز و برنار بنولیِل با رُنه وُتیه (به همراه مقدمه‌ی اختصاصیِ برنز برای پرونده‌ی فیلم‌ها و احساس‌ها)، ترجمه‌ی محمدرضا شیخی
2- «برای تعریف‌کردن غم‌وغصه، دلقک‌بازی در بیار!»، رُنه وُتیه، ترجمه‌ی مهدیس محمدی
3- رُنه وُتیه: وظایف، حقوق و عشقِ به تصویر، نیکُل برنز، ترجمه محمدرضا شیخی
 
و هم‌چنین در مقدمه‌یِ پرونده‌یِ فضایِ منفی چنین آمده:

در پرونده‌یِ پیشِ رویِ شما به شش فیلم پرداخته‌ایم: خائوخا، بهشت، گوش بده فیلیپ، کن‌کن کوچولو، عجایب و هتل بزرگ بوداپست. در شماره‌های آینده و در مجالی مناسب، به بررسیِ بیش‌ترِ یک یا دو فیلم از این میان خواهیم پرداخت که دلیل آن، بی‌شک، میزان اهمیت این فیلم‌هاست.
سعی کرده‌ایم تنوع رویکرد و نویسنده و نشریات را، هم‌چون تنوع در انتخاب گونه‌های مختلف فیلم، در نظر بگیریم: از ریویوها و نقدهایِ تألیفیِ همکارانِ فضایِ منفی گرفته تا ترجمه‌هایی از کایه دو سینما، فیلم کامنت و سینمااسکوپ (برای نمونه نگاه کنید به نقد کوئنتین، منتقدِ خلاق و چیره‌دستی که ریویونویسی‌اش می‌تواند سرمشقی باشد برای شیوه‌ی واکاوی فیلم در تعداد واژگانی محدود و رعایت اقتصاد زبانی).
 
 این پرونده نیز شاملِ مطالبِ زیر است:
1- خائوخا، کوئنتین، ترجمه‌ی سعیده طاهری و بابک کریمی
2- بهشت، فرید اسماعیل‌پور
3- گوش بده فیلیپ، مکس نلسن، ترجمه‌ی علی کرباسی
4- کن‌کن کوچولو، استفن دُلُرم، ترجمه‌ی مهسا پاکدل
5- عجایب، تام چریتی، ترجمه‌ی مهدی جمشیدی
6- هتل بزرگ بوداپست، علی کرباسی

هیچ نظری موجود نیست: