فیلم‌ها و احساس‌های شماره‌ی جدید فصل‌نامه‌ی سینما و ادبیات، با تمرکز بر سینمای هو شیائو-شی‌یِن، ادوارد یانگ و تسای مینگ-لیانگ، به سینمای نوینِ تایوان پرداخته است. مقاله‌های این پرونده به شرح زیرند:
1- چهار قاعده‌ی منثور شاعرانگی هو/ فِرگِس دِیلی/ ترجمه‌ی سعیده طاهری و بابک کریمی
3- این‌جا و آن‌جا: فیلم‌های تسای مینگ-لیانگ/ کنت جونز/ ترجمه‌ی سعیده طاهری و بابک کریمی
«پرونده‌ای برای سینمایِ نوینِ تایوان» با این مقدمه آغاز می‌شود:
در مقدمه‌ی پرونده‌ی پیشینِ فیلم‌ها و احساس‌ها از این مسأله که «هر روند فکری‌ای که ایده‌هایش برخاسته از طیف وسیعی از اطلاعات نباشد می‌تواند مخاطب را درباره‌ی هر جریان یا رویداد سینمایی و سینمای هر کشوری به بیراه بکشاند» گفته شد؛ در پرونده‌ی این شماره و با اعتقاد به همان ایده، قصد واکاوی جریانی سینمایی را داشته‌ایم که از بابت مهجور بودن و درست معرفی نشدن آن در ایران و در پی آن، مواجهه‌ی ابتدایی مخاطب، به آرای چند تن از بزرگان نقد سینمای معاصر رجوع کرده‌ایم.
اجازه بدهید چرایی انتخاب چنین پرونده‌ای را با ارجاع به یکی از مهم‌ترین کتاب‌هایی که در چند سال اخیر به چاپ رسیده است پاسخ دهیم؛ کتابی با عنوانِ دگرگونی‌های سینما: چهره‌ی در حال تغییر سینه‌فیلیای جهان. در همان ابتدا و در مقدمه‌ی جاناتان رُزنبام و ادرین مارتین، گردآورندگان کتاب، که گفت‌وگویی است مابین آن دو، این مهم مطرح می‌شود که برخلاف نظر کسی چون دیوید تامپسن که اذعان می‌دارد سینمای معاصر، هم‌چون دوره‌های سینمای پیش از آن، دچار کمبود وجود استادان است، هستند کسانی هم‌چون هو شیائو-شی‌یِن (Hou Hsiao-Hsien)، ادوارد یانگ (Edward Yang)، تسای مینگ-لیانگ (Tsai Ming-liang) و عباس کیارستمی که می‌توان استادان زمانه‌ی ما لقب دادشان. همین سه فیلم‌ساز تایوانی از مهم‌ترین کسانی هستند که سینمای منتسب به سینمایِ نوینِ تایوان (شی‌یِن و یانگ در موجِ اول و مینگ-لیانگ در موجِ دوم) را پی ریختند و متفکرین و نقادان و البته مخاطبان سینما را به دیدن و بررسی این سینما وادار ساختند.این پرونده، که دو مقاله از سه مقاله‌ی آن از کتابِ دگرگونی‌های سینما ترجمه شده، تنها پیشنهادی است برای ورود به بحثِ سینمایِ نوینِ تایوان؛ بحثی که مسبب گسترش چشم‌انداز ما برای درک سینمای معاصر خواهد بود؛ سینمایی که با سَرَک کشیدن به زیرو‌بم آن می‌توان کماکان شگفت‌زده شد.
در شماره‌ی اخیر سینما و ادبیات پرونده‌ی دیگری با عنوان «رمان نو از دریچه‌ای تازه» نیز انتشار یافته است. به بهانه‌ی این پرونده، میزگردی با حضور منوچهر بدیعی، میعاد عبدالباقی، بابک کریمی، حسین سناپور و پویا رفویی انجام شد. بحث من در این میزگرد متمرکز بر سینمای آلن روب-گری‌یه بود و در آن به شکلی فشرده سعی کردم در مورد جایگاه تاریخی او صحبت کنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر