فضایِ منفی (فضایِ نگاتیو)، که نام
خود را وامدار کتابِ سترگِ مَنی فاربر است، بخشی جدید در دوماهنامهی سینما و ادبیات
است که بر سینمایِ روزِ جهان - و گاه ایران - تمرکز دارد. در این بخش میخواهیم با
رویکردی تحلیلی و نه خبری به فیلمهایِ شاخصِ سالهایِ اخیر، که قابل اعتنا و در
خور واکاوی تلقی میشوند، بپردازیم.
در اولین شمارهی فضایِ منفی من و
سعیده طاهری به آخرین فیلمِ برونو دومُن، کَمی کلودل ۱۹۱۵، پرداختهایم؛
در مقالهای که میتوان آنرا ادامهی مسیر تحلیل سینمای دومُن - که سعی کردهایم در سطوح مختلفی به
انجامش برسانیم - دانست.
در
مقدمهی فیلمها و
احساسهای شمارهی اخیر سینما و ادبیات نیز چنین آمده:
پروندهای برای سینمای موریس پیالا (Maurice Pialat): در فیلمها و احساسهای این شماره - و در ادامهی پروندهی شمارهی قبل که به فیلیپ گَرِل میپرداخت - به یکی دیگر از مهمترین فیلمسازان نسلِ پسا موجِ نویِ فرانسه میپردازیم و آثار او را تحلیل میکنیم. انتخابِ نقدهایِ این پرونده کاری بس زمانبَر بود؛ وقتِ مواجهه با کوهی از نوشتهها و تحلیلهایی که دربارهی سینمای پیالا نوشته شده، هر کسی میتواند دچار سرگیجه شود که چگونه میتوان از دلِ آن حجمِ نوشته مطالبی در خور توجه برگزید. به هر جهت، در مطالعهی این پرونده با تنوع در رویکرد مواجعه خواهید شد: از مقالهی پیشدرآمدی بر سینمای پیالا گرفته تا ریویوی ژان-پییر گورن بر کودکیِ عریان و دیو کِر بر به پای هم پیر نمیشویم، و از نقدهای خلاقانهی آلن برگالا بر برای عشقهایمان و سیریل بِگَن بر ون گوگ گرفته تا نوشتهی فِرگِس دِیلی بر کلیت سینمای پیالا.
این پرونده شامل مطالب زیر است:
۱- پیشدرآمدی بر سینمای موریس پیالا، بابک کریمی
۲- نقد ژان-پییر گورن بر کودکیِ عریان، به
ترجمهی مهدی جمشیدی
۳- نقد دیو کِر بر به پای هم پیر نمیشویم، به
ترجمهی مهدی جمشیدی
۴- نقد آلن برگالا بر برای عشقهایمان، به
ترجمهی فرید اسماعیلپور
۵- نقد سیریل بِگَن بر ون گوگ، به ترجمهی
محمدرضا شیخی
۶- نقد فِرگِس دِیلی، به ترجمهی علی کرباسی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر